əcəl

is. <ər.> Hər bir canlının, xüsusən insanın qabaqcadan qədərlənmiş ölüm vaxtı. <Ağamurad bəy:> Dünyanın işi belə olur. Əcəli bilmək olmaz. Ömürdür, biri az yaşayır, o biri çox yaşayır. T. Ş. S.. // Ümumiyyətlə, ölüm, ölüm çağı. Keçinin əcəli çatanda çobanın çomağına sürtünər. (Ata. sözü). <Mehriban> istəyirdi ki, belə halında, əcəlin soyuq qanadları üzünü oxşarkən Zeynal yatağının yanında, başı üzərində bulunsun. S. H.. Əcəl girləmək – bax əcəli gəlmək. <Nemət kişi:> Görünür, hansı bədbəxti isə əcəl girləyib. M. Hüs.. Əcəli gəlmək (çatmaq, tamam olmaq, yetmək) – ölüm vaxtı yetişmək. Əcəl gəldi, başım üstə dayandı; Şirin canım eşqin oduna yandı. «Aşıq Qərib». Nə cütü var, nə kotanı, nə kəli; Ölmək istər, yetişməyir əcəli. A. S.. Xəstə şəfa tapmayıb öləndə deyərdi: – Əcəli yetən adam öləcəkdir, istər həkimi Loğman da ola. S. S. A.. Öz əcəli ilə ölmək – təbii ölümlə ölmək.